Pod okupacijom prestonica je bila od 1. do 15. decembra 1914. godine, a zatim i od oktobra 1915. do 1. novembra 1918. godine.
Put ka pobedi 600 kilometara dalje srpska vojska, zapravo počela je da krči u noći između 14. i 15. septembra, kada je počeo proboj Solunskog fronta.
Nakon toga, nemačke i bugarske snage bile su primorane da se hitno povuku.
Od 5. oktobra dan za danom ređali su se oslobođeni gradovi: Vranje, Vladičin han, Grdelica, Leskovac, Brestovac, Žitni potok.
Nemačko vrhovno zapovedništvo je smatralo da se odbranom Niša brani ne samo Srbija već i nemačko carstvo,a bitka za ovladavanjem počela je 11. oktobra.
Od oslobođenja Niša, nezaustavljiva Prva armija Vojske Kraljevine Srbije potiskivala je nemačku 11. armiju u “maršu” prema Beogradu, vođena neverovatnim žarom i elanom.
Uz taj duh, vrlo brzo, uspela je pod komandom vojvode Petra Bojovića da trijumfalno uđe u prestonicu samo mesec i po dana od prelomnog proboja Solunskog fronta.
Pre tačno jedan vek, ujutru Beogradom se prošetao na čelu 7. pešadijski puk, jer su ga činili vojnici iz glavnog grada. Predvođeni su bili Dunavskom divizijom, s nezadržvim naletom uz elitnu Moravsku i Drinsku diviziju. Oko 11 sati izbili su na Kalemegdan, a već dva sata potom nemački vojnici napustili su Beograd. Popodne, oko 15 sati, Moravska i Dunavska divizija nalazile su se na liniji Veliki Vračar – Banjica – Topčidersko i Banovo brdo. Glavnina Dunavske divizije i francuska teška artiljerija, na Torlak su stigle 1. novembra oko 17 časova.
Treba napomenuti i da je srpska komanda želela da pri oslobađanju prestonice gubici budu što manji i da se ne ponovi stravično artiljerijsko bombardovanje grada kao 1914. i 1915. godine. Pazili su na očuvanje ono malo građevina i infrastrukture koji su ostali iz predratnog Beograda.
